In het kort
Er wordt veel gereageerd op de uitzending van De Monitor over Agressie in de zorg. Niet alleen door hulpverleners uit de geestelijke gezondheidszorg (ggz), ook psychiatrisch patiënten laten zich horen. Om recht te doen aan hun kant van het verhaal hier een aantal van hun reacties.
‘Beste redactie, Ik voel me genoodzaakt om te reageren op jullie laatste uitzending over agressie binnen de psychiatrie. Ik ben “helaas” zes jaar lang zwaar psychiatrisch patiënt. Ook ik ben gewelddadig geweest en heb isoleercellen gezien. Daar ben ik niet trots op. Agressie is niet uit te sluiten binnen de psychiatrie en absoluut niet goed te keuren, maar leg het niet altijd bij de patiënt neer. Als je dagenlang om hulp roept en vraagt of je a.u.b. de psychiater mag spreken en het gebeurt gewoonweg niet… of de verpleging is er Oost-Indisch doof voor… tja dan ga je wel eens hard vloekend tekeer.’
Frustratie
Over de oorzaken van agressie wordt volop gediscussieerd. Volgens deze patiënt ligt het aan de geestelijke gezondheidszorg zélf dat patiënten agressief worden: ‘Helaas, ook nu weer wordt de daadwerkelijke reden van de toename van agressie niet genoemd, namelijk het achteruitgaan van de kwaliteit van de verpleging. En de dokters-in-opleiding die voor psychiater moeten spelen en die een half uurtje per week voor je hebben.’
‘Ik wil het geweld zeker niet goedpraten, maar in de uitzending ontbrak mijns inziens het verhaal over wat de patiënt wordt aangedaan,’ schrijft een mannelijke patiënt. ‘Ik wilde na vier jaar vruchteloos behandelen, stoppen met de behandeling. Twee uur na het gesprek met de arts stond de politie aan de deur. Ik werd meegenomen naar het politiebureau en behandeld als een crimineel: vijfeneenhalf uur in een cel en geen eten of drinken,’ vertelt hij. De man wordt uiteindelijk overgebracht naar een gesloten afdeling. ‘Tijdens de opname heb ik uit pure frustratie een verpleegkundige verbaal “aangevallen”.’
Machtspositie
‘Ik zie in de uitzending sterke voorbeelden naar voren komen over agressie tegen hulpverlening, wat ik zeer ernstig vind,’ mailt een patiënt. ‘Maar ik wil ook een andere kant schetsen. Ik werk zelf als ervaringsdeskundige in de (psychiatrische) zorg en kan dit onderwerp zowel vanuit cliëntperspectief als vanuit hulpverleningsperspectief bekijken. In de tijd dat ik cliënt was, ben ik ook enkele malen agressief geweest tegen hulpverlening. Waar ik behoefte aan had, werd weinig rekening mee gehouden en soms al snel de kop ingedrukt. Doordat er vaak aan mij voorbij werd gegaan, wekte dit soms agressie op.’
Hulpverleners dragen ook bij aan het escaleren van geweld, schrijft een ander. ‘Als de cliënt een klacht tegen een gewelddadige hulpverlener indient – en dat heb ik vaak genoeg geprobeerd – maak je nagenoeg nooit kans van slagen. Ik heb genoeg hulpverleners meegemaakt die misbruik maken van hun machtspositie. In plaats van de-escalerend te werken, jutten zij juist op!’
Betere bedden
‘Mensen opsluiten en gedwongen medicijnen geven, wekt ook vaak agressie op,’ vertelt een patiënt. ‘Al is het alleen maar vanwege de bijwerkingen van de medicijnen. Ik werd daar zelf ook extreem agressief en zelfdestructief door.’ Er zijn ook maatregelen die agressie kunnen voorkomen, vindt zij. ‘Als het hele systeem verandert, mensen met emoties niet meer als ‘ziek’ worden bestempeld en standaard medicijnen krijgen, als de deuren open blijven, als het wat prettiger ingericht is, als er meer aandacht en tijd voor de individuele cliënt is, als er wat meer (naasten)liefde is naar de cliënten, dan creëer je een andere atmosfeer die vriendelijker is en dan krijg je minder agressie. Daar heb je niet meer bedden voor nodig. Daar heb je betere bedden voor nodig.’
Bron: demonitor.kro-ncrv.nl
Bovenstaande beeld herkennen wij ook in onze trainingen. Lees verder over onze visie en trainingsaanpak dit artikel over agressie.
Wil je meer leren over hoe jij of je team met agressie om kunt gaan? We komen graag met je in contact om mee te denken. Neem vrijblijvend contactop.
